ﺍﺯ ﭘﺮﻓﺴﻮﺭ ﺳﻤﯿﻌﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ : ﺗﻮ چگونه ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﯼ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ، ﻣﺮﻏﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ . ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺭﺱ ﻣﺎﻟﻴﺪ . ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﻤﺖ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﮔﻞ ﺧﺸﮏ ﺷﻭﺪ . ﺍﻳﻨﻄﻮﺭﯼ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﮔﭻ ﮔﺮﻓﺖ. ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻣﺎﻓﻮﻕ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ است.
«بابا نان داد»؛
«باران از ابر بارید»؛
و... .
از دبستان همین‌ها را آموخته‌ایم و آن‌قدر تکرار کرده‌ایم که شاید باور نکنیم که بابا نان نمی‌دهد، ابر به خودی خود باران نمی‌بارد و... . خداوند رحمان است که روزی ما را امروز در دستان زحمت‌کش پدر قرار داده است و فردا ممکن است از مجرایی دیگر، به ما نان برساند؛ خداوند رحمان است که باران را از ابر می‌باراند و... .
اگر این‌گونه در همه چیز به دنبال خداوند بگردیم، خدا را در همین نزدیکی خواهیم یافت و محاوراتمان هم درست خواهد شد. آن زمان است که به عینه می‌بینیم هر چیزی ظهور خداست؛ در نتیجه گرفتار من‌های توهمی خود نمی‌شویم و در هر کاری اول او را می‌بینیم و بعد خود را.
اثر گناه مانند سایه به ما میچسبد و نیمی از وجود ما را تاریک میکند و تبعات آن مانند تداوم سایه روی زمین به دنبال ما کشیده میشود و رهایمان نمیکند.گاهی از اوقات سایۀ ما بسیار بزرگتر از خود ماست.اثر یک رفتار بد بسیار بیشتر از حجم خود آن است،بستگی دارد چگونه مقابل نور ایستاده باشیم .
( استاد پناهیان )
امام جواد(علیه السلام):
بدان که از دید خداوند پنهان نیستی
پس بنگر که چگونه هستی
شیطان از غمگین بودن و غصه خوردن ما خوشحال میشود و شادی ما را دوست ندارد،مگر غم مفیدی که آخرش دلخوشی و نشاط باشد.خدا از شاد بودن ما خوشحال میشود مگر آنکه آخرش اندوه باشد.وقتی بیجا غمگین شدی،از خدا عذرخواهی کن که ناراحتش کردی و با شاد بودن خوشحالش کن و از شیطان انتقام بگیر
از هزار راه میشود به خدا رسید و هیچ راهی برای انکار خدا وجود ندارد.به هزار دلیل باید خدا را اطاعت کرد و هیچ دلیلی برای معصیت وجود ندارد.به هزار طریق میشود به خدا دلگرم شد و هیچ دلگرمی در دوری از خدا وجود ندارد.اما با اینهمه دلیل و دلگرمی باز از خدا دور میشویم....
(استاد پناهیان)
بنا بود مصرف «ترس» در انسان این باشد که از همه ی خطرها بترسد و مانند کودکی که به مادر پناه می‌برد،به خدا پناه ببرد و سپس با تکیه به او از چیزی نترسد،اما هم از خطرات اصلی حیات نترسیدیم و هم هرگاه ترسیدیم به خدا پناه نبردیم؛حالا از پناه بردن به خدا می‌ترسیم یعنی نمی‌توانیم به او توکل کنیم
استاد پناهیان
