بابا نان نمی دهد...

«بابا نان داد»؛
«باران از ابر بارید»؛
و... .

از دبستان همین‌ها را آموخته‌ایم و آن‌قدر تکرار کرده‌ایم که شاید باور نکنیم که بابا نان نمی‌دهد، ابر به خودی‌ خود باران نمی‌بارد و... . خداوند رحمان است که روزی ما را امروز در دستان زحمت‌کش پدر قرار داده است و فردا ممکن است از مجرایی دیگر، به ما نان برساند؛ خداوند رحمان است که باران را از ابر می‌باراند و... .

اگر این‌گونه در همه چیز به دنبال خداوند بگردیم، خدا را در همین نزدیکی خواهیم یافت و محاوراتمان هم درست خواهد شد. آن زمان است که به عینه می‌بینیم هر چیزی ظهور خداست؛ در نتیجه گرفتار من‌های توهمی خود نمی‌شویم و در هر کاری اول او را می‌بینیم و بعد خود را.