به بهانه ی بارون

 پشت پنجره ایستاده بودم، آسمون حال و هوای باریدن داشت. نگاهم افتاد به دو دختر دوقلو که داشتند با مادرشون تند تند میرفتند که مبادا آسمون بباره و خیس بشند؛ که یکباره مادر ایستاد و چادری که سرش بود رو درآورد! و انداخت رو سر دوقلوها! مادر نگران خیس شدن دخترها بود... تو دلم گفتم همه ی مادرا همین طورند! فداکار و از خود گذشته!

اما...

دوباره به این مادر از خودگذشته نگاه کردم، چیزی که دیدم این بود: خانمی با مانتویی تنگ و ...

با خودم آروم تکرار کردم: از خود گذشتن!

سوال میکنم؟

 این از خود گذشتن خشنودی خدا رو به همراه داشت یا ؟؟!

به فکر عزیزت باش اما از ارزشهات نگذر...

 بعد نوشت: متن بالا بخشی از یادداشت من در بهار 94 بود که در وبلاگ دیگرم منتشر شده بود. هرچند در فصل گرما هستیم و خبری از بارون نیست اما متن بالا میتونه مصداقهای متفاوتی داشته باشه گاهی ما به بهانه های مختلف خیلی راحت  ارزش هامون رو کنار میذاریم ! و چقدر این کنار گذاشتن تلخ است!